Wat een tijd he? De wereld zo’n heftig strijdtoneel. Beelden uit Oekraine blijven op je netvlies. Bij het zien van de strijdende soldaten denk ik steeds dat soldaten ook iemands kinderen zijn. Ook gewoon willen leven. Zoveel leed. Op zoveel niveaus. Zo moeilijk te begrijpen he? Je gunt toch iedereen gewoon de kleine vraagstukken? Wat eten we vanavond? Wat moet ik aan? Ga ik nu boodschappen doen of morgen?
Het is zo’n tijd dat je bijna niet blij durft te zijn met kleine dingen. Dat je bijna niet durft te genieten van de ontluikende natuur, de frisse voorjaarswind of het online gaan van mijn website……….Ik zeg bewust ‘bijna’. Want in het licht van juist de heftigheid van de actualiteit, is het een opdracht om het goed te hebben op je eigen vierkante meter.
‘Mijn vierkante meter’
Dus hier ‘mijn eigen vierkante meter’. Het vertellen waard krijgt vorm. Een prachtlogo, een passende website én de eerste klanten hebben me gevonden. De theorie wordt praktijk. Associëren op verhalen, wachten op reacties, plannen maken, schrijven. Weer samen klussen met Irène Bovy. Dat is hard werken gemixed met ernstige gesprekken en L O L. Tussendoor een rondje door de polder. Want de boog kan niet altijd gespannen zijn ……
Hallo Conny
Wat een mooi logo, met de zo onmiskenbare rode lippenstift van jou.
En wat treffend dit stukje.
Het is soms moeilijk om zomaar blij te kunnen zijn met wat wel goed in het licht van alles wat er overal gebeurt.
De eigen vierkante meter is dan erg belangrijk.
Dank je.