Pas zo halverwege 2023 begint, vooralsnog, het schrijfwerk voor trouwerijen weer. Natuurlijk ben ik al wat op rit om bruidsparen te leren kennen en groeien de contacten met ceremoniemeesters zo zoetjes aan. Maar goed ik ben toch iemand die pas echt gaat schrijven, als ik het aankomende bruidspaar beter heb leren kennen. Doordat ik ze ontmoet heb, weet wat ze willen en door de verhalen van de mensen om hen heen. Wel groeit het stapeltje (digitale) kladjes met mooie zinnen, ideeën, wetenswaardigheden enzovoort.
Schrijven doe ik overigens best vaak. Het dient zich aan. Er is namelijk zoveel het vertellen waard. Voor de lieve lezer of gewoon voor mij zelf. Vertellen, strepen, (andere) woorden zoeken. Noem het schrijfkoorts. Een soort lezen andersom. Even in een andere werkelijkheid stappen.
Zeker in de eindejaarstijd. Mijmeren over vroeger, kaarsjes vroeg aan, kerstboom aan. Het roept verhalen op. Nu heb ik nooit een hekel aan de dagen, maar zo de laatste weken van het jaar ervaar ik elke dag als een feestelijke dag. Zelfs de post is een joho moment. Heerlijk al die bekenden die gewoon nog kerstkaarten sturen. Heerlijk ook de vernieuwing met vrolijke digitale kaarten. Als al die wensen uitkomen, dan wordt het een jaar vol vrolijkheid, gezondheid, respect, vrede, ontmoetingen en natuurlijk liefde.
Dat mijmeren. Het zal wel bij de leeftijd horen. Voor facebook schreef ik een stukje over de kerstdagen vroeger bij ons thuis. Kijk maar eens rond op de facebookpagina van Het vertellen waard. Op oudjaarsdag vertel ik aan wie maar wil luisteren, over het zogenaamde schrikbewind als het beslag thuis voor de kachel stond te rijzen. Hoe mijn moeder eerst de keuken helemaal leeg haalde; hoe mijn vader in een pyamabroek met theedoek in de broekband bakte (emmers vol) en hoe moeder daarna de keuken grondig ontvette.
Ach ja, lieve bruidsparen van 2022, lieve aankomende bruidsparen: bouw lekker aan je eigen tradities. Zo leuk voor nu én later. Alle goeds voor alles.
